منظور از پروتکل ONVIF دوربین مداربسته چیست؟

پروتکل چیست؟

پروتکل در لغت به معنای قرارداد، اصول و قوانین می‌­باشد. پروتکل های ارتباطی شامل استاندارد یا قراردادی است که برای ارتباط میان دو سیستم برقرار می‌شود. به زبان ساده پروتکل ارتباطی نقش زبان برای یک سیستم را ایفا می‌کنند. ما قصد داریم در این مقاله در مورد پروتکل ONVIF دوربین مداربسته به صورت تخصصی برای شما صحبت کنیم.

منظور از پروتکل در سیستم دوربین مداربسته چیست؟

با توجه به تعریف پروتکل ارتباطی، در واقع پروتکل ارتباطی نقش زبان برای دوربین مداربسته تحت شبکه در برقراری ارتباط با دستگاه های ضبط کننده تصویر را دارند. یکی از تکنولوژی های استفاده شده در صنعت دوربین مدار بسته، تکنولوژی شبکه است. در استفاده از تکنولوژی شبکه در سیستم دوربین مداربسته، دوربین های IP و دستگاه ضبط کننده NVR، از پروتکل های مختلفی برای ارتباط با یکدیگر استفاده می کنند.

با توجه به این تعاریف، دوربین های مداربسته تحت شبکه با پروتکل های مختلف، امکان برقراری ارتباط با دیگر سیستم ها دریک شبکه را نخواهند داشت و این یک نقطه ضعف بزرگی در سیستم تجهیزات دوربین مداربسته به حساب می آید. به طور کلی هر دوربین تحت شبکه از یک برند، یک یا چند پروتکل مخصوص به خود را دارند که امکان برقراری ارتباط آسان با دستگاه ضبط کننده برند خود را ایجاد می کند.

حال این سوال پیش می‌آید که برای برقراری ارتباط میان دوربین یک برند و دستگاه از یک برند دیگر از چه پروتکلی استفاده می‌شود؟

پروتکل ONVIF چیست؟

یک توافق نامه جهانی یا یک پروتکل جهانی به نام ONVIF وجود دارد که اکثر دوربین های مداربسته و دستگاه‌های جدید از این پروتکل پشتیبانی می‌کنند. پروتکل ONVIF یک پروتکل جهانی برای ایجاد ارتباط استاندارد میان دوربین های مداربسته تحت شبکه و دستگاه ضبط کننده تصویر برند‌های مختلف می‌باشد.

واژه ONVIF مخفف لاتین Open Network Video Interface Froum می‌باشد. به معنای انجمن ارتباط ویدیویی تحت شبکه قابل گسترش می‌باشد. هدف کلی این انجمن ترسیم یک استاندارد واحد جهانی جهت ارتباط بین دوربین‌های شبکه بدون توجه به برند آن‌ها است.

در صورت نصب یک دوربین تحت شبکه بدون پشتیبانی از پروتکل ONVIF امکان اضافه کردن دوربین های مداربسته از برند دیگر در همان شبکه وجود ندارد. لذا استفاده از دوربین‌هایی با پشتیبانی از پروتکل ONVIF از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

تاریخچه ONVIF :

ONVIF استانداردی را برای برقراری ارتباط محصولات تحت شبکه در سیستم های نظارت تصویری ایجاد کرد. طبق تاریخچه پروتکل ONVIF در واقع سازمانی است که در سال 2008 توسط Axis Communications ، Bosch Security Systems و Sony راه اندازی شده است. این شرکت رسماً در تاریخ 25 نوامبر 2088 به ثبت رسید. هدف آن دستیابی به قابلیت ارتباط بین محصولات ویدئویی شبکه بدون درنظر گرفتن تولیدکننده آن بود.

عضویت در ONVIF:

عضویت در ONVIF برای تولید کنندگان ، توسعه دهندگان نرم افزار ، مشاوران ، مجتمع های سیستم ، کاربران نهایی و سایر گروه های علاقه مند که مایل به شرکت در آن هستند، آزاد است.

برای مطابقت با انتخاب های فردی مشارکت ، پروتکل ONVIF چهار سطح عضویت را ارائه می‌دهد. کاربر ، مشارکت کننده ، ناظر و عضو کامل. اعضای كامل یا مشاركت كننده می‌توانند با مشاركت در كارهای انجمن ، به طور فعال بر توسعه استاندارد تأثیر بگذارند.

سطح کاربر و عضو مشاهده کننده برای سازمان‌هایی که مایل به استفاده از مشخصات رابط شبکه هستند و به پیشنهادات مشخصات دسترسی دارند. اما نمی خواهند در هر گونه کار انجمن شرکت کنند ، آزاد است. فناوری و ابزارهای آزمایشی برای تسهیل توسعه محصولات سازگار در دسترس همه اعضای ONVIF است.

در دسامبر 2009، پایگاه اعضای ONVIF به 103 عضو افزایش یافت. این شامل 12 عضو کامل، 13 عضو همکار و 78 عضو کاربر است. در دسامبر 2010، این مجمع بیش از 240 عضو و بیش از 440 محصول سازگار در بازار داشت. در ژانویه 2015، این تعداد به بیش از 3700 محصول سازگار پروتکل ONVIF و 500 عضو افزایش یافته بود. در 2016 ، این محصول به بیش از 6900 محصول سازگار در بازار رسیده بود اما به 461 عضو تبدیل شد. در فوریه 2020، ONVIF به بیش از 14000 محصول سازگار رسید.

پروتکل ONVIF تنها استاندارد حوزه سیستم نظارت تصویری

در واقع پروتکل ONVIF تنها استاندارد حوزه سیستم مداربسته نظارت تصویری نیست، بلکه استاندارد دیگری به نام PSIA وجود دارد که قبل از ONVIF ارائه شد اما برخلاف ONVIF پشتیبانی عظیم تولیدکنندگان این صنعت را بدست نیاورد. بنابراین، پس از مدتی استاندارد ONVIF  به عنوان پروتکل استاندارد مورد استفاده در اکثر تولیدکنندگان دوربین های IP و سیستم های نظارت تصویری مورد استفاده قرار گرفت.

ویژگی های ONVIF

قابلیت های مختلف قابل استفاده مانند آلارم هشدار، تجزیه و تحلیل ویدئو، صدا و کنترل دوربین PTZ، به نسخه یا ورژن پروتکل بستگی دارد، نسخه های X.1 بسیار قدیمی هستند. عملا دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند. نسخه های X.2 پروتکل ONVIF دارای پروفایل‌های مختلفی هستند. هر پروفایل از قابلیت های ارتباط و همکاری خاصی از ویژگی‌های بین دستگاه ها پشتیبانی می‌کند:

پروفایل S: به ویژگی‌های رایج سیستم‌های ویدئویی IP مانند ویدئو، صدا , کنترلهای PTZ می پردازد.

پروفایل C: به ویژگی‌های رایج سیستم‌های کنترل دسترسی IP ، مانند حالت و کنترل درب ، مدیریت اعتبارنامه و رسیدگی به رویدادها می پردازد.

پروفایل G: ذخیره سازی ، ضبط ، جستجو و بازیابی ویدئو را نشان می دهد.

پروفایل Q: کشف و پیکربندی دستگاه و همچنین مدیریت گواهینامه های TLS را نشان می‌دهد.

پروفایل A: دسترسی برای بازیابی اطلاعات ، وضعیت و رویدادها و پیکربندی موجودیت‌های مرتبط با سیستم کنترل دسترسی فیزیکی (PACS) مانند قوانین دسترسی ، اعتبارنامه‌ها و برنامه ها.

پروفایل T: پشتیبانی از ویژگی‌های ویدئو مانند استفاده از فرمت‌های رمزگذاری H.264 و H.265 ، تنظیمات تصویربرداری و رویدادهای هشدار مانند تشخیص حرکت.